Pages, The Antilopes

Vanochtend moesten wij ons om 08:00 uur melden bij de organisator die tours verzorgen naar enkele canyons. Deze canyons zijn alleen onder begeleiding van een gids te bezoeken en mogen niet op eigen houtje gedaan worden. De gids is een Indiaan, ik blijf Indiaan zeggen in plaats van Native American. Deze man gaf voor dat wij vertrokken nog even een korte drumshow waarbij de grote Manitou (heb je 'm weer) gevraagd werd om de gasten te beschermen. We stapten, met in totaal 14 man, in een open pick-up truck en reden een korte trip door de prairie. Bij de canyon stonden meerdere van dit soort truck, mooi, we zijn niet alleen. De canyon, de Lower Antilope, is door water, zand en wind uitgeslepen. De sporen van jarenlange erosie zijn zichtbaar op de zandstenen rotsen. In deze rotsen zitten meerdere mineralen waardoor er een kleurenpalet ontstaat. Elke uur van de dag heb je andere kleuren, wij zitten in de vroege tijdzone, de zon schijnt lichtroze op de rotsen. Wat wij gezien hebben is lastig te omschrijven, ook de foto's geven niet het volledige beeld. Het was ontzettend mooi. De gids was superenthousiast en gaf tips voor de fotografen onder ons. Hij zag in elke rots wel een dier of een beroemde Amerikaan.

In de middag deden we de tweede tour, deze ging naar de Upper Canyon. Dit keer een gesloten SUV met daarin 6 gasten en de broer van de vorige gids. Deze gids was lang niet zo druk en spraakzaam. De SUV ging door mulle zand, helde meerdere malen gevaarlijk over waardoor we alle kanten door de auto werden gesmakt. Gelet op het lachen door ons maakte ook deze Indiaan het steeds gekker, het ging harder, steiler en dus leuker. Alle organen en botten werden opnieuw gerangschikt. Opeen stopte hij bij een kleine rotsformatie, de 4 Zusters  werd dit genoemd. Oke, maar geen canyon. Na enkele foto's gingen we naar de volgende rotsformatie, de Duim. Het moet niet gekker worden, we zouden toch naar de canyon gaan? Even mijn hersenen pijnigen wat we in Nederland, enkele maanden geleden, ook alweer hadden geboekt. Ook de andere gasten vroegen zich dit af. De rotsen waren mooi, maar zijn geen canyons. Bij de derde stop moesten we door mul zand lopen, uiteindelijk bij de canyon! De gids had het mooiste voor het laatst bewaard! Deze canyon was eveneens  prachtig. Wij hadden beide gidsen het woord "mooi" geleerd, dat spraken zij meerdere malen hardop uit. Grappig om een Indiaan " mooi" te horen zeggen. Na deze canyon gingen we weer door de prairie, vol met duinen en los zand, terug. De gids maakte het nu heel bont en crosste als een bezetene door de woestenij. Ik heb twee keer mijn kop tegen het plafond gestoten maar de grijns bleef op het gezicht. 

's Avonds zijn we voor de tweede keer bij dezelfde Mexicaan gegeten, de beroemde Grillmeneer had het te druk en je kon alleen buiten eten, daar is het hier echt te fris voor.