Van Monument Valley naar Page

De grote Manitou was ons gunstig gestemd, het onweer en de regen waren in de loop van de nacht verdwenen. In de ochtend scheen het zonnetje alweer vrolijk. Deze camping was gelokaliseerd in een krans van rode rotsen, er was geen vrije uitzicht op de prairie. Eenmaal buiten deze krans kon je de grote formaties, waar Minument Valley bekend om staat, zien. In de verte zijn er foto's van genomen. De bleekgezichten reizen verder in hun witte huis op wielen. De reis gaat naar Page waar we twee nachten zullen blijven.

Bij de camping aangekomen, bleek dat we te vroeg waren in verband met een andere tijdzone (van Utah naar Arizona). De dame achter de balie was onverbiddelijk en bonjourde ons weg. Dat kon vast vriendelijker. Gaan we toch lekker Page bekijken. Na een lunch van hamburgers ( we zijn aangepast aan dit cultuur) zijn we opnieuw naar de camping gegaan. Een Indiaan met pokdalig gezicht was zeer onbeschoft, gooide het intekenformulier op de balie en blafte dat we dat moesten invullen. Geen Amerikaanse hoffelijkheid met "please" of "thank you". Verbijsterd keken we hem aan, hij reageerde nergens op. Het zal wel, het maakte ons juist meliger.

We gaan naar de Horseshoe bend. Een flinke kronkel in de Colorado rivier. Het is daar een drukte van belang, het lijkt Volendam wel. Het pad er naar toe, trail mag je het echt niet noemen, is ongeveer 1km lang. Je wordt gewaarschuwd voor hitte en dorst. We kijken om ons heen en zien de meest uitlopende creaties, de een verkleedt zich als een bedouin (helemaal in sjaals gewikkeld), de ander in dikke trui en lange broek. Wij lopen er tussendoor in hemd en korte broek, de zon schijnt immers en er waait een heerlijke bries. Bij de afgrond van de Horseshoe bend staat iedereen gek te doen en selfies te maken. Een doorgedraaide fotomodel (wij denken dronken) loopt gevaarlijk dicht langs het randje, zij draagt schoenen met de veters los, het kan elk moment fout gaan. Verderop staat een kersvers bruidje op een richel, zij houdt een stuk rots vast als grote reddende boei, haar bruidegom houdt haar sleep vast en vindt er ook geen hol aan. De fotograaf blijft maar aanwijzingen geven voor de fotoreportage, het is immers hun mooiste dag van het leven. De wind wordt steeds sterker, de bruidsjurk kan elk moment als een parachute gaan opbollen en de bruid meenemen de diepte in, alles voor de foto's. Ondertussen wordt iedereen gezandstraalt, de wind wakkert aan tot een flinke woei. Terug op de camping is het al stormachtig, de zon gaat schuil in een gelige sluier van zand en wolkenvegen. Het zand komt zelfs dwars door de hor heen en maakt alles wat je beetpakt in de camper stoffig.

Morgen gaan we twee canyons bezoeken, de upper en lower Antilope Canyon